سه داستان مورچه‌ی آرژانتینی، مه‌دود و ناظر، به نوعی باز تابنده‌ی نگاه نیچه‌ای کالوینو به مناسبات انسانی و نفرت او از میان مایگی است. او با این داستان‌ها، انفعال، رفتار واکنشی و عدم خلاقیت افعال برآمده از افعال بردگان را نشان می‌دهد. البته کالینو با اختیار کردن راوی خویش از میان همین بردگان، طنز سرخوشی خاصی به داستان می‌بخشد. این داستان‌ها ترکیبی از روایت و تأمل است که به‌ویژه در ناظر، فضاسازی و شخصیت پردازی به عناصر غالب داستان بدل می‌شود، و خرده روایت‌ها جای روایت اصلی را می‌گیرد، و آن‌چه در این میان مهم است، نوع برخورد انسان‌های مختلف با حوادث بیرونی است و خود این حوادث تقریباً موضوعیت خود را از دست می‌دهد: هجوم مورچه‌ها، آلودگی هوا، اعتصاب، انتخابات و...این سه داستان به نوعی تمامی مضامین و دلبستگی‌های کالوینو را در خود خلاصه کرده است، علم، فولکلور، طنز، زندگی روزمره و داستان‌سرایی.‏